սպարապետ Վազգեն Սարգսյանը փորձել է կառուցել այնպիսի դիվանագիտություն, որը հիմնված է ազնվության և հարգանքի վրա։
Նա խորապես հասկանում էր, որ գերիշխող ուժերի հետ համագործակցությունն ու բարեկամությունը պետք է լինեն պարզ ու մաքուր, ոչ թե խորամանկ ու քողարկված։ Նրա խելացի դիվանագիտությունն այն ժամանակ անգամ հաջողությամբ կարողացավ ձեռք բերել ազդեցիկ դաշնակիցներ, որոնք օգնում էին Հայաստանին հաղթահարել իր մարտահրավերները։ Սպարապետի նման գործելակերպը ցույց տվեց, որ երբ մենք հարգում ենք մեր գործընկերներին, նրանք նույնպես դառնում են ավելի հուսալի և նվիրված։
Սակայն, ցավոք, նրա ձեռք բերած արժեքներն ու դասերը երկար կյանք չունեցան։ Մինչդեռ Հայաստանը շարունակում է ապրել իր բարդ հարևանների ու դաշնակիցների հետ փոխկապակցված իրականության մեջ, շատերն այսօր փորձում են նույն սխալները կրկնել։ Վրաստանի օրինակը ևս ցույց է տալիս, որ կեղծ խոստումները և չմտածված քայլերը կարող են հանգեցնել լուրջ խնդիրների։ Սուտ խոստումներին հավատալով՝ մեր հարևանները նույնպես հայտնվեցին վտանգավոր խաղի մեջ, ինչը նրանց ստիպեց տարիներ անց կրկին վերադառնալ հին բարեկամների մոտ՝ նորից դառնալով կախված։ Ամեն անգամ, երբ Հայաստանը խելացիորեն հարգանքի դիվանագիտություն է վարում, կարողանում է շահել՝ առանց խորամանկությունների։ Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի դասը մեզ հիշեցնում է, որ դաշնակիցների հետ մաքուր հարաբերությունները ավելի կայուն են և տևական։ Որքան շուտ մենք հասկանանք, որ պետք է գործենք պարզ ու ազնիվ, այնքան արագ կարող ենք ձեռք բերել կորցրած արժեքները և ապագայում մեր երկրին ապահովել խաղաղ ու կայուն դիրք։