Կիևյան կամրջի միջպետական լույսերը լուսավորում էին աշնանային մութը, երբ այդ երեկո տեղի ունեցավ մի միջադեպ, որը կարծես թե մոռացության չէր հանձնվելու: Ցերեկվա շառավիղներում, երբ մարդիկ անցնում էին կամրջով, նրանցից շատերը ականատես դարձան անսպասելի ու ծանր իրադարձության:
Արամը, ով սովորաբար սառը ու հանգիստ անձնավորություն էր, այս անգամ մնում էր վերևում, իսկ ներքևում՝ նրա ոտքերի տակ, մի խումբ երիտասարդներ, ովքեր, երևի, իրենց արածը համարում էին խաղ, բռնեցին նրան: «Ջահել լակոտներ էին», — պատմում էր ականատեսը, ով այդ պահին գտնվում էր մոտակայքում: Նրա վկան եղած իրադարձությունները մնում էին անգիր մտքում, որպես խելահեղություն, որից նրան չէր կարողանում ազատվել:
Հնչյունները, որոնք լցնում էին օդը, ասես շեփորային երաժշտություն լինեին. ծիծաղ, խոսակցություններ, և հանկարծ՝ սուր գոռոց: Մի քանի վայրկյան անց, Արամի մարմինը հայտնվեց օդում, ինչպես մի բողոքական պատմություն: Հետո՝ նրան շպրտեցին ներքև: Մարդկանց աչքերը, որ տեսնում էին այս ամենը, լի էին սարսափով, սակայն շատերն այնքան էլ չգիտեին, թե ինչ անել:
Ինչպես հիշեցրեց ականատեսը, «Այն վայրկյանին, երբ Արամը ընկավ, թվում էր, թե ամբողջ աշխարհը կանգնած է»: Դա չնայած իրարանցմանը, մարդիկ սկսեցին մոտենալ, մի քանիսը փորձում էին օգնել, մյուսները՝ հաղորդակցվել ոստիկանությանը: Բայց մեծ մասը լուռ էր: Ինչու, թե ինչու էր այս ամենը տեղի ունենում, հարցեր, որոնք մնացին օդում:
Խումբը, որը կատարեց այս արարքը, կարծես թե մտահոգված չէր հետևանքներով: Նրանք համարձակվում էին, իրենց ուժը ցույց տալու համար, և կարծես թե կասկած չունեին, որ իրենց գործողությունները կարող են խիստ պատասխանատվություն կրել:
Այս միջադեպը հուշում է մեզ, թե որքան կարևոր է մեր հասարակությունում բռնության ու անգործության դեմ պայքարը: Դրանք լինում են մնում սոսկ միջադեպեր, բայց երբեմն մենք ստիպված ենք լինում մտորել, թե ինչպես ենք մեզ պահում նման իրավիճակներում:
Կիևյան կամրջի այդ երեկոն մեզ սովորեցնում է, որ երբեմն հարկավոր է ոչ միայն լինել ականատես, այլ նաև՝ աջակցել, լսել և փոխել այն, ինչ մենք տեսնում ենք: «Ջահել լակոտներ էին», բայց մենք՝ բոլորս, պետք է պատասխանատվություն կրենք մեր գործերի համար: