Այս խոսքերը արտացոլում են մի մայրիկի անկեղծ սերն ու հպարտությունը իր երեք աղջիկների հանդեպ։ Թեև հաճախ լսում է, թե «տղա չունես, պահող չունես», նա խորապես համոզված է, որ իր աղջիկներն արժանի են հազարավոր գովեստների։ «Աստված վկա, երեքին էլ պաշտում եմ», — ասում է մայրը՝ ընդգծելով, որ աղջիկները իրենց նվիրվածությամբ ու սիրով արժանի են ամենայն հարգանքի։
Այս պատմությունը հիշեցնում է, որ երեխայի սերը և աջակցության ուժը չեն չափվում սեռով. աղջիկները կարող են նույնքան ուժեղ, նվիրված և աջակցող լինել։ «Իմ աղջիկների ցավը տանեմ», — շարունակում է մայրը՝ ցույց տալով, որ իր կյանքում ամենակարևորը երեխաների սերն ու համախմբվածությունն է։
Այս մայրական սերն ու նվիրվածությունը խոսում են այն մասին, որ ընտանիքի իրական արժեքը հենց փոխադարձ սերն ու վստահությունն է, անկախ նրանից՝ այդ ընտանիքը բաղկացած է աղջիկներից թե տղաներից։