Մի օր Թբիլիսիի ճանապարհային ոստիկանները Կարմիր կամրջի վրա կանգնեցրին Ֆրունզիկ Մկրտչյանի մեքենան։ Թբիլիսիում ելույթներից հետո դերասանը վերադարձել է տուն՝ Երևան։

Ֆրունզիկ Մկրտչյանը իջավ մեքենայից՝ դեմքը ցույց տալու. Ճանապարհային ոստիկանության աշխատակիցները ձեւացրել են, թե նրան չեն ճանաչում և լիցենզիա են պահանջել։ Նայելով վարորդական իրավունքը՝ խնդրեցին գնալ իրենց հետ։ Ես ստիպված էի համաձայնվել, սիրտս սկսեց անհանգիստ բաբախել։

Երբ ճանապարհային ոստիկանները «կալանավորին» ուղեկցեցին կամրջի տակ, նրանց առջև բացվեց հետևյալ պատկերը՝ բացատում վրացական սեղան էր դրված, որի վրա նստած էին Ֆրունզիկ Մկրտչյանի ընկերները՝ Ռուսթավելիի անվան դրամատիկական թատրոնի դերասանները։

Նրանք ոտքի կանգնեցին՝ ձեռքներին ոսկեգույն կախեթական գինու գավաթներ և Կուրի վրա երգեցին՝ «Ով, սիրուն, սիրուն, ինչ մոտեցար, Սրտիս գաղտնիկե ինչ իմացար…»։
Մարդիկ գիտեին ինչպես զվարճանալ և հանգստանալ: