Երեկոյան բանկից զանգեցին ու խնդրեցին գալ․ Արագ հավաքվեցի ու գնացի բանկ․ Մենակ իմանաք, թե ինչ պարզվեց․․․Աշնանային մի առավոտ ես գնացի զբոսնելու քաղաքում։ Ես սիրում եմ գարնանային առավոտները: Արևը շողում էր, տաքացնում էր և ես ընդհանրապես չէի ուզում տուն վերադառնալ։
Խստաշունչ ձմեռից հետո, երբ դուրս գնալու ցանկություն չկա, հիմա, ընդհակառակը, ավելի շատ դրսում լինելու ցանկություն կա։ Բավականաչափ քայլելուց հետո, որոշեցի տուն գնալ: Գնում եմ ու հանկարծ տեսա դրամապանակ։ Կանգ առավ և նայում եմ շուրջը, բայց ոչ ոք ուշադրություն չդարձրեց ինձ։
Բարձրացրի դրամապանակը, նորից հետ նայեցի, ոչ ոք չէր նայում իմ ուղղությամբ։ Մարդիկ աննում էին իմ կողքով իրենց գործերով զբաղված։ Մոտակայքում կար բանկի մասնաճյուղ։ Մտա ներս, գնացի օպերատորի մոտ ու ցույց տվեցի գտածոն։ Երիտասարդը ձեռ քերը բարձրացրեց, քանի որ նման բան առաջին անգամ է պատահում:
Նա նույնպես չգիտեր ինչ է պետք անել: Մենք միասին բացեցինք դրամապանակը։ Մեջտեղում մի քանի քարտ կար, մոտ հազար դոլ արի չափով գումար:Մեզ մոտ եկավ բաժնի պետը և առաջարկեց քարտի համարով գտնել տիրոջը: Հեռախոսահամարս թողեցի, որ դրամապանակի տերը հայտնաբերվի, զանգեն։
Երեկոյան ինձ զանգահարեցին բանկից և խնդրեցի գալ. սեփականատերը գտնվել է, և նա ուզում է անձամբ շնորհակալություն հայ տնել։ Արագ հավաքեցի իրերս ու գնացի։ Միջին տարիքի մի կին կանգնած էր մասնաճյուղի մուտքի մոտ և ուշադիր նայում էր ներս մտնող յուրաքանչյուր մարդու։ Ես անցա, կանգ առա և նայեցի կնոջը։
-Դու՞ք եք գտել դրամապանակը, — նա հարցրեց.Ես պատասխանեցի` այո: Կինը լ աց եղավ, սկսեց շնորհակալություն հայտնել՝ դրամ ապանակից դոլար հանելով, բայց ես կանգնեցրի նրան՝ վստահեցնելով, որ ինձ ոչինչ պետք չէ, բավական է միայն մեկ բառը՝ շնորհա կալություն։
Երբ կինը հանդարտվեց, պատմեց, որ այդ գումարը ծանր հի վանդ դստեր բո ւժման համար է։ Բանկի աշխատակիցների հետ մենք էլ կնոջ քարտին փոխանցեցինք որոշ չափով գումար, որքան կարողացանք։ Աստված առո ղջություն տա աղջկան։